83,
26 जुलै
मेरी...
असेच
अनंताची टिंबे देत कुठवर
राहायचे ? ह्या
टिंबांना काही अर्थ असतो ?
टिंबे...व्‍याकुळतेचे
निदर्शन.
टिंबे...आर्ततेचे
वाहक.
टिंबे...अव्‍याहततेची
जाणीव.
असाच
टिंबांचा अर्थ लावत असतो आपण.
पण
ह्या अर्थाला काही अर्थ असतो
का ?
असलाच
तर कोणाला गवसतो का ?
गवसला
तरी व्‍यक्‍त होतो का ?
83,
28 जुलै
अर्थगर्भ
ओळींचा शोध कधी संपणाराहे ? हा
शोध म्‍हणजे तरी निश्चित काय ?
स्‍वप्‍ने
अर्थ शोधत फिरतात अनंताच्‍या
टिंबांवरुन...बेफाम
धावत.
अगदीच
निरर्थक !
अर्थवाही
स्‍वर प्रसविणारा कंठ किती
दांभिक !
83,
29 जुलै
सुरांसंगे
डोलावे माणसाने.
पण
मेरी...
ज्‍याचे
सूरच हरवले असतील त्‍याने ?
हल्‍ली
तुझ्या मनातले सूर माझ्या
हास्‍याची झालर लेवून येताहेत.
पण
मी स्‍तब्‍ध आहे.
नि
तू भ्रमात आहेस.
माझ्या
अस्तित्‍वाचे सत्‍य तुझ्यापासून
दूर आहे; सध्‍यातरी.
तुला
कशी यावी कल्‍पना ?
मी
ऐकतोय तेच सूर.
तेव्‍हा
एका अनामिक हुरहुरीने ऐकलेले.
नि
आता मात्र पाणावलेल्‍या
डोळ्यांनी.
दाटलेल्‍या
हुंदक्‍यांनी...
हल्‍ली
हे हुंदके न् डोळे तुझ्यासमोर
येत नाहीत.
83,
2 ऑगस्‍ट
येणा-या
वसंताला सामोरे जा.
विधानार्थी
प्रश्‍न करुन आशेची पाखरे
उधळलीस.
पुन्‍हा
पुन्‍हा विचारलेस.
माझे
मौन.
नंतर
विषयांतर.
मी
काय द्यावे उत्‍तर ?
...सभोवार
भिरभिरताहेत नर्तनारी पाऊले.
दोन
डोळे...खोल.
कोरडलेल्‍या
विहीरतळाचे.
दोन
डोळे...समुद्रओढल्‍या
सरितेचे.
तुझा
प्रश्‍न.
डोळे.
यांची
अखंड भिरभिर.
यातच
आज उगवला.
आज
काहीसे स्थिरत्‍व आहे.
प्रश्‍न
पुन्‍हा निरखतोय.
आशेची
पाखरे तुझी परत बोलाव.
माझी
पाखरे मरुन गेलीयत.
क्वचित
एखादा आभास.
पाखरे
जिवंत झाल्‍याचा.
पुन्‍हा
प्रत्‍ययास सत्‍य.
पाखरांच्‍या
मृततेचे.
मी
तुला आभासांविषयी काहीच बोललो
नाही ना ?
खरे
तर मी हे बोलायला हवे होते.
पूर्वीच.
काहीच
न लपविण्‍याचे ठरविल्‍यानंतर
आता का मी हे माझ्याजवळ ठेवतोय ?
आता
मी वेगळा वाटतोय.
वेगळा
वागतोय.
सगळ्यांच्‍या
दृष्‍टीने.
मला
हे पूर्णतः पटतेय.
कारण
मलाही मी आता वेगळाच जाणवतोय.
मीही
शोधतोय हा बदल कसा ?
बदल
मी घडविला नाही.
अगदी
आपसूक.
श्रावणमेघांसारखा.
ही
प्रक्रिया अजूनही चालूच आहे.
कधी
संपेल.
कुठवर
चालेल.
यात
मीही अनभिज्ञ.
फक्‍त
बघतोय...ही
निर्विकारता ? तटस्‍थता ? की
अजून काही ?
ह्या
प्रक्रियेत सतत रंग बदलत जाते
माझे तत्‍त्‍वज्ञान.
नि
ह्या बदलत्‍या तत्‍त्‍वज्ञानाचे
उपयोजन होत गेले तर-
तर
कदाचित कोणाच्‍याच दृष्‍टीत
मी ‘मी’ उरलो
नसेन.
तू
मग उगीचच अन्‍वयार्थ लावत
विद्ध होत जाशील.
ती
एक संध्‍याकाळ होती.
जेव्‍हा
क्षितिज आरक्‍त झाले अचानक
आषाढात.
कुठेतरी
स्‍पर्शली हुरहूर...
पण
स्‍तब्‍धता तशीच.
आणि
ती रात्र....
मेरी...रात्र
बरेच काही देऊन जाते.
बरेच
काही घेऊन जाते.
मी
स्‍पष्‍टच का सांगत नाही
सारं ? शब्‍दांची
वेटोळी उगीचच वेटाळत जातात
आशय.
.........................
.........................
83,
3 ऑगस्‍ट
कोणाचीच
कदर करु नको.
आलेल्‍या
संधीचा फायदा घेत चल.
ह्या
बदललेल्‍या तत्‍त्‍वज्ञानाची
कास मी धरलेली आवडेल तुला
मेरी ?
.........................
पण
मेरी...मी
पूर्णतः स्‍तब्‍ध असतो.
मला
गुंतणे जमेनासेच झालेय मेरी.
प्रयत्‍नांची
पराकाष्‍ठा करुनही रुतलेले
आतले मी काढून टाकू शकत नाही
ग !
........................
हे
सगळं तुझ्या अपरोक्ष घडतेय.
इथला
वसंत तुझ्या लक्षात आलाय.
मी
मौन राहिलोय.
मला
गुंतता येत नाहीये.
मी
काय करु ?
बदलत्‍या
तत्‍त्‍वज्ञानाप्रमाणे वागलो
तर-
पण
नाही...हे
शक्‍य नाही.
माझ्यातला ‘बुद्ध’ मला
कुरतडू लागलाय...
मेरी...
तुला
मी हे प्रत्‍यक्ष सांगणार
केव्‍हा ?
83,
10 ऑगस्‍ट
मेरी...
असं
कसं सुरु झालं ग तुझं अनपेक्षित
वागणं?
मेरी...माझ्यापासूनही
दूर जावेसे वाटतेय तुला?
सगळं
आभाळच कोसळून पडतंय असं वाटू
लागलंय.
ही
सगळी नाती मेणाची आहेत.
तरीही
कुठेतरी जपण्‍याचा प्रयत्‍न
करायचा असतो मेरी...
मेरी...
मेरी...
83,
11 ऑगस्‍ट
अखेर
मेरी माझी आहे.
ती
असा अविचार करणार नाही,
हे
मला पक्‍के माहीत आहे.
मेरी...
पुन्‍हा
रुळावर आलीस.
तेच
डबे-जोडलेल्‍या
नात्‍यांचे.
घेऊन
भरधाव धावणार आहेस...
खूप
मोकळे वाटतेय...
मेरी
तशीच असणार आहे...
पूर्वीचीच...
83,
16 ऑगस्‍ट
मेरी...
सभोवार
अत्‍यंत वैभवसंपन्‍न नगरी.
मोठमोठ्या
हवेल्‍या.
प्रासाद.
गवाक्षांतून
डोकावताहेत डोळे.
कधीपासून
रोखलेले...
धडकताहेत
हृदयावर...
कसे
सांगावे त्‍या डोळ्यांना हे
हृदय आहे दगड ?
गगनचुंबी
चबुतरे.
सर्व
चबुत-यांवर
बसलीयत गिधाडे...
ह्यांना
हाकारु का ?
सगळ्या
नगरीवर पडू देत तुटून...
पाडू
देत फडशा सगळ्यांचा...
वाहू
देत रक्‍ताच्‍या नद्या...
किती
सुंदर दिसेल नाही !
अरिबाच्‍या
कुरतडीने आक्रोशणा-या
कैद्यापेक्षाही सुंदर !
चंद्र.
तारे.
उल्‍का.
रात्र
पेटली की काय होईल ?
चंद्र,
तारे...
लाह्यांसारखे
तडतडतील आकाशाच्‍या तव्‍यावर.
आज
दोन डोळे गवसले.
ओळख
पटली.
पण
मी नाही दाखवली.
राजाने
खांद्यावर घेतलेल्‍या प्रेतात
वेताळाऐवजी मी शिरलो.
राजाला
गोष्‍ट सांगितली.
एक
राजकुमारी होती.
तिचे
कोणावर प्रेम नव्‍हते.
तिचे
स्‍वयंवरही होणार नव्‍हते.
होती
ती खूप सुंदर.
एके
सकाळी दवाने डवरलेल्‍या
पानावरुन तिने अलगद तर्जनी
फिरवली.
सुळकन
एक दवबिंदू खाली घसरला.
ती
शहारली.
बावरली.
गोंधळली...
छान
लाजली...
ती
का लाजली ?
राजा,
ह्या
प्रश्‍नाचे उत्‍तर तुला माहीत
असूनही तू दिले नाहीस तर परिणाम
तुला ठाऊक आहे.
तुझ्या
डोक्‍याची शंभर शकले होऊन
तुझ्याच पायावर लोळू लागतील...
राजाचे
मौन भंग झालेच नाही.
राजाला
उत्‍तरच ठाऊक नव्‍हते.
प्रेतातल्‍या
मला निमूट बाहेर पडावे लागले...
आता
कोणत्‍या प्रेतात शिरावे ?...
प्रेत...
प्रेत...
प्रेत...
माझे.
तुझे.
प्रेत...
सर्वांचे.
प्रेत...
सर्वस्‍पर्शी...
जगङ्व्‍याळ...
मेरी...
मी
भूत होईन का भूत ?
कसे
दिसेल माझे भूत ?
माझे
भूत झाल्‍यावर तू मला कुशीत
घेणार नाहीत कदाचित.
घेशील
माझ्या भूताला कुशीत ?
83,
18 ऑगस्‍ट
रानात
कावळा
एकटाच
कर्कशतोय...
का
नाही पेटत झाडे ?
का
पर्वत झालेत थंड ?
जळत
का नाहीत मेरी तुझे डोळे ?
कोठून
मिळालं हे अमरत्‍व तुला ?
83,
20 ऑगस्‍ट
मेरी...
आपलीच
नखं खोल रुतलेली असतात आपल्‍या
आतड्यामांसात.
वाकडीतिकडी.
उपसून
काढावी तर यातनाजल्‍लोषात
तुषारतात
रक्‍ताची कारंजी...
आतड्यामांसाचा
छिन्‍न चिखल...
मेरी...
आता
तरी तुझ्या शब्‍दांचे फोलत्‍व
मान्‍य कर !
83,
27 ऑगस्‍ट
उडत
गेले सगळे !
मी
कुणाचाही नाही
माझेही
कोणी नाही.
...ह्या
ओळींच्‍या तीव्रतेचे शिखर
गाठत निघालोय मी.
भुकीस्‍त
रात्री बेफामत निघतात तेव्‍हा
मी मुळासकट उखडून काढतो वधस्‍तंभ
नि खांद्यावर घेऊन उतरु लागतो
त्‍या अपार दरीत.
दरी...
ह्या
शिखरावरुन त्‍या शिखराआड
इतक्‍या चोरपावलांनी सरकतो
सूर्य की दरीला अजूनही अज्ञात
राहावा सूर्य.
लांडगे
मला हाकारताहेत
मी
बेछूट सामोरा जातोय...
वखवखलेले
जबडे माझ्या अंगभर...
रान...
गुहा...
मेरी...
क्षणांपूर्वीचे
आपण क्षणानंतर नसतो.
नाती
मेणाची असली तरी जपायची असतात.
हे
माझंच वाक्‍य आता सपशेल
डोक्‍यावर उभं राहिलंय.
त्‍याने
शीर्षासन घातलंय.
कोणतीच
नाती जपायची नसतात
नाती
...कशासाठी
?
निव्‍वळ
भास !
आपलेपणाची
एक भ्रांती !
मी
उतरवू पाहतोय ती...
वाटा
उरफाट्या...
जिने
उरफाटे...
तूही
आता परकी आहेस मेरी...
No comments:
Post a Comment